In 1997 verliet ik het Agentschap van Financiën om ‘voor mezelf te beginnen’. Een lang gekoesterde droom, waarvan ik wist dat ik die eens zou verwezenlijken, kwam uit.
Het Agentschap is verantwoordelijk voor de uitgifte van de Nederlandse staatsleningen. In ‘mijn’ tijd, ik begon er in 1987, waren de rentes nog fatsoenlijk. Zo tussen de 6% en 9%… Maar dat terzijde. Werken bij het Agentschap was een fantastische ervaring. Jaarlijks moesten we tientallen miljarden guldens aan obligaties uitgeven om de tekorten van de staat te financieren.
In mijn nieuwe ‘vrije’ leven was ik van plan particulieren te adviseren over de mogelijkheden zo goed mogelijk te beleggen. Geen onlogische stap. Immers, het werk om zo goedkoop mogelijk te lenen vereist dezelfde soort kwalificaties als het samenstellen van een optimale beleggingsportefeuille. Het gaat er altijd om de juiste verhouding te vinden tussen risico en rendement. Ik koos voor de doelgroep van de particuliere belegger omdat, zeker de middelgrote vermogens, deze mijns inziens werden vermalen tussen ongeïnteresseerde grootbanken en dure vermogensbeheerders.
Na een aantal jaren van het begeleiden van deze groep beleggers, verschoof mijn focus meer en meer naar het schrijven van columns in diverse media. Daarmee begon ik al in 1997 in het FIA beleggersweekblad, de helaas ter ziele gegane maanduitgave van onafhankelijk financieel instituut Financiële Diensten Amsterdam. Maar het schrijven kreeg pas echt een impuls toen ik in eind 2000 mijn eerste column voor beleggerswebsite IEX schreef. Aanvankelijk lag de nadruk op algemene onderwerpen betreffende alles wat speelt in de financiële wereld. Ik specialiseerde mij later in het schrijven over de vele financiële beleggingsproducten (gestructureerde producten) die door vermogensbeheerders en banken werden uitgegeven.
Mijn drijfveer om deze producten te bespreken was irritatie. Irritatie bijvoorbeeld over de zeer hoge kosten die er (impliciet) werden berekend. Daarnaast hadden veel gestructureerde producten een abominabele risico rendement verhouding, volstrekt oninteressant voor de (particuliere) belegger. Door de complexe productsamenstelling en slechte informatie in de brochures, was (het gebrek aan) toegevoegde waarde van deze producten voor de gewone geïnteresseerde belegger echter lastig te achterhalen.
Daarom legde ik mij toe deze notes en certificaten, zoals ze worden genoemd, te ontrafelen en van een rapportcijfer te voorzien. Mijn rubriek ‘de 10 van Tak’ was geboren. In eerste instantie kregen veel producten van mij een onvoldoende. Om de uitgevende banken te stimuleren betere producten te maken, introduceerden IEX en ik in 2005 de Gouden Tak Award voor de beste gestructureerde producten.
Inmiddels zijn we meer dan 10 jaar verder. Naast IEX is het Financieele Dagblad nu ook mijn podium waarin ik maandelijks over gestructureerde producten schrijf. De markt van gestructureerde producten is volwassen geworden. De meeste certificaten zijn nu van uitstekende kwaliteit, wat natuurlijk niet wil zeggen dat ze voor iedereen even interessant zijn. Dat hangt af van de visie van de individuele belegger in combinatie met zijn risicoprofiel. Het mooie van gestructureerde producten is dat er zoveel varianten zijn, dat voor elke belegger wel een gepast product te vinden is.
In mijn columns op IEX ging ik langzaam over op het aangeven welke producten, uitgaande van de actuele marktomstandigheden en een vooraf bepaalde visie, het meest interessant zijn. Dat was een verschuiving van een louter technische beoordeling van de gestructureerde producten naar meer praktische toepassingen. Veel lezers maakten daar gebruik van, maar er is een belangrijk aspect aan gestructureerde producten dat niet aan de orde kon komen. Het is lang niet altijd verstandig notes en certificaten tot het eind van de looptijd vast te houden. Vaker leidt actief beheer, waarin tijdig eerder aangeschafte producten worden omgeruild voor nieuwe, tot optimalisatie van de resultaten.
Als je dan de juiste mensen tegenkomt, en dat gebeurde, is de stap niet ver meer te denken aan een eigen beleggingsfonds van gestructureerde producten. Een fonds waarin ik mijn in de afgelopen jaren gegroeide expertise van deze producten op twee manieren kan gebruiken. Natuurlijk in de eerste plaats door de kwalitatief beste producten te selecteren. Maar misschien nog wel belangrijker, door deze producten binnen vooraf gedefinieerde doelstellingen te beheren teneinde het beste resultaat te behalen.
Een eigen beleggingsfonds. Voor de tweede keer komt een droom uit!
